Gelske wachtte een akelige dood

Ik had al gezien dat ik het been niet meer kon redden. Maar nu zag ik ook dat een gewone amputatie onmogelijk was. Het bot was kapot tot in het heupgewricht. Het been zou niet goed afgezet kunnen worden en er zou ongetwijfeld wondrot optreden. Gelske wachtte een akelige dood..

Maar plotseling werden mijn duistere gedachten beschenen, als door een helder sterrenlicht! Ik moest professor Mulder uit Franeker laten komen! Het dijbeen moest uit de heup gehaald worden. Dit was een onmogelijke operatie. Maar als íemand het kon, dan was hij dat! In een vlug briefje heb ik de situatie uitgelegd en ik heb mijn rijtuig naar Franeker gestuurd. Kort na het avondeten was mijn koetsier al weer terug met de professor. We gingen gelijk aan de slag.

Tot diep in de nacht zijn we bezig geweest. Ik was onder de indruk van de grote kennis en de vaardigheid waarmee Mulder de operatie uitvoerde. En deze bewondering is naderhand alleen nog maar toegenomen. Mulder had de operatie namelijk zó kundig uitgevoerd, dat Gelske al binnen drie weken weer –steunend op een kruk- over straat kon gaan!

Sindsdien is het met Gelske altijd goed gegaan. Binnenshuis hinkt zij zonder krukken rond. Zij voert haar eigen huishouden en zij kan moeiteloos een ladder beklimmen. Gelske heeft een opgeruimd gemoed. Zij is tevreden en vrolijk van aard. Zij is getrouwd met Tjalling Paulus Tuinstra en vannacht is zij dus bevallen van haar vijfde kind.

Het is een wonder, waar een gezonde Friese vrouw en een geniale arts samen allemaal toe in staat zijn!”