[English version below]
Ja, kijk maar eens goed naar dat water! Leuk grachtje niet!? Je zou het haast een slóótje noemen… Zo klein! Maar bedenk wel, dat gráchtje was dus bijna míjn graf geworden!
Het was 6 januari 1665 en met mijn entourage was ik op weg van Leeuwarden naar Harlingen, om daar de boot naar Holland te nemen. Mijn paard was al bijna aan de overkant, en toen lazerde de héle boel zó ineens in elkaar! Vijf van mijn ruiters gingen met paard en al te water!
Alleen míjn dier bleef eerst nog met de voorvoeten aan de kade hangen! En daarna viel het achterover in de plomp, tussen al die anderen. Met mij er onder! Nou, ik kan u verzekeren! Als je daar ligt, met je hoofd nog nét boven water… Met ál die trappende beesten en spartelende mannen! Dan kijk je heus niet meer zo misprijzen naar zo’n grachtje…
Mensen riepen in paniek: ‘De maarschalk ligt in de plomp!’ Maar door de chaos kon niemand mij helpen. Na een trap van één van de paarden, verdween ik zelfs -voor ik weet niet hoe lang- onder water! Uiteindelijk heeft Bentink toen mijn paard er uit gehaald. En Van IJsselsteijn kreeg mijn linker been te pakken. Ze dachten dat ik dood was en sleepten mij ondersteboven bij de brug op!
Maar toen zagen ze me naar adem happen en begonnen ze nóg harder aan me te trekken. Ik werd geradbraakt! Het is echt een godswonder dat ik die ramp heb overleefd!
The Maurits bridge (1665) – The wet suit of Nassau
Johan Maurits of Nassau – makes a strong story of his experience
Yes, take a good look at the water! Nice little canal, isn’t it? One would almost call it a ditch… so narrow! But remember, that canal almost became my grave! It was 1665, January 6th and together with my entourage I was on the road from Leeuwarden to Harlingen, to board and to sail for Holland. My horse had nearly reached the other bank, when suddenly the entire bridge collapsed completely. Five of my horsemen landed in the water with horses and all!
Only my own steed was still hanging on, with just its front legs! But it lost its grip and dropped back into the canal, in the middle of all the others. With me below it! Well, I can assure you, when you’re lying there, with your head just above the water… Together with all these kicking animals and struggling men! You would not look disdainfully at such a little canal any more…
People yelled in panic: “The marshall is in the mire!” But in all this chaos nobody could help me. After a kick of one of the horses I even disappeared under the water, for I don’t know how long! In the end Bentink got my steed out of the water. And Van IJsselsteijn was able to grab my left leg. They assumed I was dead and dragged me ashore upside down. After which they saw me gasping for air and they started to drag even harder. It was torture and it’s really a God given miracle that I survived that disaster.