[English version below]

Lieve Johanna! Mijn zo innig geliefde dochtertje! Vier jaar ben je geworden. En daar lig je nu… Bezweken aan de pokken. Die gruwelijke pest die ons heden ten dage zo schrikkelijk plaagt! Ik had je deze kwelling willen besparen! Liever had ik mijn eigen leven gegeven, dan dat jij dit had moeten meemaken! De koorts, het braken, de openscheurende builen vol pus…

Maar ik hád geen keus! Zónder die ‘inenting’ was je zéker gestorven! Dat je nu bent bezweken aan wat je had móeten beschermen… Het is een wrede speling van het lot…

Maar weet ook, mijn lieve Johanna… Jouw dood maakt mij alleen nog maar méér vastberaden! Want dit verpletterende leed… Dit gun ik níemand! Deze pokkenplaag moet stóppen! Wij zúllen hem stoppen! En met íedere komende inenting zet ik daarvoor een volgende stap!

Gadso Coopmans at the grave of his little daughter Johanna (1779) – The professor and the pox

My sweetest Johanna!

My so dearly beloved little daughter! Four years were given to you. And now you’re lying there… Succumbed to the smallpox. That gruesome pest that plagues us so much these days. I would have wished to spare you from this torment! Rather would I have given my own life, than that you would have had to live through this!

The fever, the vomiting, the bursting boils full of pus… But I had no choice! Without the ‘jab’ your death would have been even more certain, but now you succumbed to exactly that which was meant to protect you! This is a cruel twist of fate… But know this, my dearest Johanna, Your death makes me even more determined! Because this devastating sorrow… I wish it upon nobody!

This smallpox scourge MUST stop! We WILL stop it! And for every future vaccination it will be me that takes the next step!